صبح که از خواب پا میشم...

به خودم که دروغ نمی توانم بگویم.ها؟من آدم مستقلی هستم.حداقل از لحاظ روحی.

دلم میخواهد وقتی که هواپیمایم سقوط میکند و تنها خودم را می توانم نجات دهم بعدا آرزوی مرگ به جای فلان کس را نداشته باشم.یا حداقل اگر تلفنم افتاد توی فاضلاب به جز غصه گرفتن چاه و ازبین رفتن تمام اطلاعاتم استرس اینکه اگر فلانی زنگ زد و نگران شد را نداشته باشم.

بدترین ظلمی که میتوانم به خودم بکنم این است که در بهترین دوره زندگی ام دست و پای خودم را با احساسات دروغین ببندم.

همین الان که با حالتی معذب نشسته ام دم کاناپه رو به رویم مادر آن پسر سوپری دل داده نشسته.با آن زیرپیراهنی که باهاش رفته بودم سالن و بونکبتش همه جا را گرفته و موهای ژولیده از اتاق بیرون آمدم.عینکم را هم نزدم تا قیافه اش را درست نبینم و از شباهتش با پسرش حالت تهوع نگیرم.خدایا لطفا به مردم چشم دل و عقل بده؛چرا باید انقد روانی باشند که مرا بپسندند؟

I,m leaving

kiosk

میدانی چند شب آن را دوهزار بار گوش دادم؟

+قرار بود نزدیک غروب به سردبیر زنگ بزنم و درباره صفحه ورزشی و چند مصاحبه با او حرف بزنم.به خودم آمدم و دیدم بیست دقیقه است که جیشم را نگه داشته ام.کاش این پست را بخواند و بفهمد من خسته ام!خیلی

من تسلیم این جاده ام